Texter av Dorat

Λουκιανὸς τάδ’ ἔγραψε, παλαιαά τε μωρὰ τε εἰδὼς,
μωρὰ γὰρ ἀνθρώποις καὶ τὰ δοκοῦντα σοφά.
οὐδὲν ἐν ἀνθρώποισι διακριδόν ἐστι νόημα,
ἀλλ’ ὅ σὺ θαυμάζεις, τοῦθ’ ἑτέροισι γέλως.

Lucianus de suo libro

Lucius haec scripsit, qui stultaque priscaque norat
Stulta quidem vulgo credita, docta tamen.
Eximus non est sensus mortalibus ullus,
Sed quod tute probas, ridiculum est aliis.

Io. Aurato interprete.

Ὡς ἀπὸ τῆς βίβλου Λυκόφρονος

Οὔκ ἄν ἐν ἡμετέροισι πολυγναμπτοὶς λαβυρίνθοις
ῥηϊδίως προμόλοις φάος, αἴκε τύχῃς·
τοίους γὰρ πριαμὶς Κασσάνδρη φοίβασε μύθους,
ἄγγελος οὓς βαλλεῖ ἔφρασε λοξοτρόχις.
εἰδέ σε φίλατο Καλλιόπη, λάβε μὲν ἐς χέρας. ἤν δέ
νῆϊς ἔφυς μουσέων. χερσὶ βαρος φορέεις.

Εἰς τὸ αὐτό

Φεῦ τὶς ἀνὴρ ποτὲ ταῦτα σιβυλλιάων ἀγόρουσεν
ἔκπαγλος, ὡς θείης ἔμπλεος ἦν σοφίης;
ἦῤ ἐτεὸν τὸ Πλάτωνος ἔπος γε μάλ’ εἵνεκα τούτου,
ἔνθεον ὃς μανίην εἶπε τὰ μουσοπόλων·
οὐ γὰρ Ἀλεξανδρα ζώω σάπερ εἶπεν ὰν ἄλλως
μαινομένη, φρονέων ἢ φάτο νῦν Λυκόφρων·

Ἰώαννου Αὐρατοῦ.

Ἰωάνης Ἀυρατὸς εἰς χελτικῆς γλώσσης Ἀπολογίαν

Εἷς οἰωνός ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης,
εἶπεν ὁμηρείων εὐεπίη χαρίτων.
Ἓν δὲ κλέος μέγ’ ἄριστον ἀμύνεσθαι περὶ γλώττης
τῆς πατρίης, κᾀγὼ φημὶ παρῳδιάων.
Βελλάϊ’, ὡς γοῦν σεῦ πρόγοναι φιλοπάτριδες ἄνδρες
ἤκουσαν, πατρίης γῆς πέρι μαρνάμενοι,
οὕτως καὶ πατρίης σὺ συνηγορέων περὶ γλώττης,
κλῃδόν’ ἀεὶ σχήσεις, ὡς φιλόπατρις ἀνήρ.

Jean Dorat till Det franska språkets försvar

Den bästa utmärkelsen är, att försvara fosterlandet, har de homeriska gracernas vältalighet sagt. Och den allra största äran är, att försvara fosterlandets tungomål, säger så jag parodierande. Bellay, eftersom de fosterlandsälskande förfäderna, som försvarat fosterlandets mark, hört dig, skall därför även du, som pläderar fädernas tungomål, alltid ha ett rykte, som en fosterlandsälskande man.

Σῶς ὁ Τέρπανδρος

Πέτρος ὁ Ῥώνσαρδός μοι ἐναίσιμον οὔνομα κεῖται,
Σῶς καὶ ὁ Τέρπανδρος, τερψίβροτός τε χώλυς.

Ιω. Αυρατοῦ.

Din Terpandros

Översättning följer …

J. Dorat.

Ἰωάννου Αὐρατοῦ εἰς Πέτρον Ῥώνσαρδον s. 166r.

Ἰωάννου Αὐρατοῦ εἰς Πέτρον Ῥώνσαρδον

Ὁ πρὶν ἀμίμητος πεφατισμένος, ὁ πρὶν ἐφικτὸς
οὐδενὶ μηδ’ ὀλίγον Πίνδαρος ὑψιβόης
Εὕρατο μιμητὴν ὁ μέγας μέγαν, εὕραθ’ ἱκόντα
Ἧς μεγαληγιρίης πεῖρασ’ ἐπ’ ἀκρότατον
Πέτρον Ῥώνσαρδον, ὃς εὐμενὲς αἷμα λελογχὼς
Γεννάδα πὰρ Κέλτοις πρῶτος ἔχρουσε λύρην.
Οὐκ ἂρ ἀμίμητος γ’ ἔτι Πίνδαρος, ἀντὶ δ’ ἐκείνου
Ἔσσετ’ ἀμιμήτη Βινδοκίνη κιθάρη.

Ιω. Αυρατοῦ.

Ioannis Aurati in M. Antonii Mureti Iuvenilia

Tarn bona posse putas cuiquam iuvenilia credi
Carmina, digna viro, digna, Murete, sene?
Quae tibi tam tenuis limae solertia rasit,
Quam quod Praxiteles ungue polivit ebur.
Ipse suum titulum nimia liber arte refutat,
Auctorisque annos inficiatur opus.
Tu licet affirmes, licet omnia numina iures,
Contra te facit ars ingeniumque tuum.
Deme igitur titulum libro, vel deme nitorem:
Aetatem nitidus debet habere liber.

Jean Dorat till M. Antoine Murets Juvenilia

Översättning följer …

Ronsard, Pierre de, Les Amours de P. de Ronsard Vandomoys. Ensemble le cinquiesme de ses Odes, Paris, 1552. [14-1552]

Τέρπανδρος πρὶν ἔτερπ’ ἄνδρας μόνον, ἀλλὰ γυναῖκας
Νῦν τέρπει· νῦν ἄρ τερπογυνὴς ἔσεται.

Αυρατοῦ.

Terpson gladdde förut endast män, men nu han kvinnor gläder, alltså blir han nu Terpdotter.

Dorat.

Le dixiesme livre d’Amadis de Gaule … Traduit nouvellement d’Hespagnol en Françoys,^[9] Paris, 1552. [15-1552]

Εἰς Μάργαριν τῆς Φραγκίας

Παρθένον ὣς ἀδμῆτ’ ἀδμήτων παρθενικάων
Μαῤγαρί σε ζηλοῦν ἔσλοτρον ἧν σοφίην·
Ἀλλά σοι ἡ πρόφασις προσεχεστέρη ἐστὶ καὶ ἄλλη
Τῆς πρὸς διογενεῖς πιερίδας φιλίης.
Ἐκ Διὸς αἱ μοῦ σαί τε, καὶ ἐκ Διὸς βασιλῆες,
Ὣν σὺ γένος θείας πρὸς πατρὸς ἐξεμάνης.

Ιωάννου Αὐρατοῦ.

Εἰς τὴν Μαχιαυέλλου ἄρχοντος παιδείαν

Πλεῖστάτε καὶ κάλλιστα γράφον σοφοὶ, ἠδὲ σοφισταὶ
Ἀρχαιοὶ, περὶ τῆς ἡγεμόνων ἀρετῆς·
Ἀλλὰ τΐ Νικόκλει, Κύρῳτε, καὶ Ἡγεσιλάῳ
Πρὸς οὖτ’ ἡμετέρους σκηπτοφόρους βασιλεῖς;
Ὡς λόγος, ἡμέρῃ ἄκκῃ ἄρηρε δΐαιαιτα καὶ ἄλλη·
Ἄλλος νῦν ὁ λεὸς, καὶ βασιλεῖς ἕτεροι.
Οἵους δὴ Μαχιάυελλος παίδευσ’ Ἰταλιστὶ
Πρὶν μὲν, ἀτὰρ νῦν αὖ κελτικῇ εὐστομίῃ.
Εἰδ’ ἄρχων χρυσῆς γενέης κρόνος ἀγκυλόμητις
Ἔσκε, σιδηρείης ποῖοςἂν ἀρχὸς ἔοι;

Ιω. Αὐρατοῦ.

Εἰς Καστιάνειραν Ὀλιβαρίου

Εἴδει θηλυτέρας ὡς Καστιάνειρ’ ἐκέκαστο,
Τὼς ὁ ἀνὴρ αὐτῆς ἀνέρας εὐεπίῃ.

Ἰω. Αὐράτου.

Till Olivers Kastianeira

Såsom Kastianeira kvinnans skönhet hade överträffat, männen överträffar mannens egen vältalighet.

J. Dorat.

Pierre de Ronsard Les Amours de P. de Ronsard vandomois, nouvellement augmentées par lui, & commentées par Marc Antoine de Muret. Plus quelques Odes de L’auteur, non encor imprimées, Paris, 1553. [19-1553]

Εἰς Κασσάνδραν Ῥονσάρδου ὑπὸ Μουρήτου ἑρμηνευθεῖσαν.

Εἰς Κασσάνδραν Ῥονσάρδου ὑπὸ Μουρήτου ἑρμηνευθεῖσαν

Κασσάνδρης ὑπ’ ἔρωτι μανεὶς ἄμα πιερίδωντε
Ῥόνσαρδος σοφὰ μὲν θέσπισεν, ἀλλ’ ἀσαφῆ·
Νῦν οὺς λαχὼν Μούρητον ἐπάξιον ἑρμηνευτὴν,
Καὶ σοφὰ θεσπίζει πάντα, καὶ οὐκ ἀσαφῆ·
Οὐ μὴν ἦν θέμις ἄλλον, ἀφερμηνεύε μεν εὖγε,
Μάντιος, ἢ μάντϊν, μαντοσύνας, ἕτερον·

Ἰω. Αὐράτου.

Εἰς Ἀριθμητικὴν τοῦ Βαίζα

Ἐν Λαβυρινθείαισιν ἀληθείαις ποτ’ ἀρίστη
Ἦν Ἀριαδνείου ἡγεμονία μίτου,
Θησεὶς ἀμφοτέραις οὗ ἐφαπτόμενος θάμα χερσὶ
Τῶν ἀπόρων δι’ ὁδῶν εὐθυπόρησεν ἰών.
Ἐν δὲ πλάγαις ἐριθμῶν ἀναριθμήτυσι Βαέζας
Ἰθυντῖραν ὁδῶν εὕρατο νῦν μέθοδον.

Ἰω. Αὐράτον.

In Arithmeticam Baëzae

In Labyrintheis erroribus optimus olim
Dux Ariadnei staminis ordo fuit:
Theseus ambabus manibus quem saepe praehensans
Iret iter recta certus inexplicitum.
Sic & in innumero numerorum errore Baëza
Fila dedit, per quae dirigeretur iter.

Io. Aurati.

Pierre de Ronsard Hymne de Bacus par Pierre de Ronsard, avec la version latine de Iean Dorat, Paris, 1555. [28-1555]

Ἐις ὺμνουσ Ῥωνσάρδου σαπφικά.

Ρημιγίου Βελλακοίου Επιτάφιον

Κυκνοιν ος διδύμοιν νέον ἀμπολέεσκες ἀοιδὰς,
Κασταλίης ἀθόλῳ νάματι τεγγομένος.
Θρηικίου κελαδῶν πὰρ Στρυμόνι κρούματα κύκνου,
Τοῖσι λίθοις τιμὴν πηκτίδι προσθεμένου.
Εἶτα δ’ Ιδουμαίοιο μέλη κύκνοιο μελίζων,
Ψυχῆς ἥδε θεοῦ σεμνοπρεπεῖς ὀάρους.
Νῦν ἄρα καὶ κύκνου μόρον ἔμμορες, ὅστις ἄμ’ ἄμφω
Μέλπεο τε θνήσκων, μελπόμενός τ’ ἔθανες.

Ιω. Αὐράτος ποιητὴς Βασιλικός.

Översättning följer …

J. Dorat kunglig poet.

Εἰς Ὀρώντιον.

Εἰς Ὀρώντιον

Οὔρανον ἐς γῆν εἶλκες Ὀρώντιε, σοῖσι μαθηταῖς
Ἄγχι παραστήσας ἄμφαδον ἄστρα βλέπειν.
Νῦν πάλιν αὐτὸς ἐσ ἄστρα καὶ οὐρανὸν ἀστερόεντα
Γῆθεν ἀνειλκύσθης μοιριδίῃ δυνάμει.
Κἀυτὸς μὲν πάθες, ὧν ἧς ἄξιος, ἀλλὰ μαθηταὶ
Σεῦ τείροντο πόθῳ, σῶντε μαθηματικῶν.
Ἄμφι δέ σοι μέγα πένθος ἀέξετο ἧμαρ ἐπ’ ἧμαρ,
Ὀυ δὲ τελευτή τις ἔσκεν ὀδυρομένοις.
Αὐτὰρ ὁ κηδεμόνων σοῦ ὁ πιστότατος καὶ ἄριστος
Μίζαλδος.
Ὑστατίην βίβλον σοῦ ἀνέκδοτον εἰσέτ’ ἐοῦσαν,
Τὴν ἔτι κρυπτομὴνην παρθένον ὡς θαλάμῳ·
Ἣν σὺ πατὴρ ἐφίλεις σέο παιδῶν ἔξοχα πάαντων,
Οἷα γέρων τις ἀνὴρ ὑιέα τηλύγετον.
Τὴν δὲ φίλος σοι ἕταιρος ἅπασι φίλοις σοι ἑταίροις
Πένθεος ἀσβέστου ἄλκαρ ἔδωκεν ἔχειν.
Νῦν δ’ ἡμεῖς σέο βίβλον Ὀρώντιε τήν δ’ ἀγαπῶντες
Ἀντί σου, ἦττον μὲν σ’, ἀλλὰ ποθοῦμεν ὅμως.

Ἰω. Αὐράτου.

Εἰς στόλον Ἰνδοναύτων Ιὠ. Αὐράτος.

Εἰς στόλον Ἰνδοναύτων Ιὠ. Αὐράτος

Οὐκ ἄρα Χαλκιδεκῆς ἀνεμώλια πάντα Σιβύλλης
Θέσφατα χρυσείης ἀμφὶ νέης γενέης,
Ἄλλος ὅτι στέλλων ἡρῶας ἐλεύσετ’ Ιἄσων,
Ἄλλος ὁ Τῖφυς ἄγων τὸν στόλον ἡμιθέων.
Ἡμίθεοι γὰρ ἐκεῖνοι ὁμῶς ναῦταί τε, κὰι ἀρχὸς
Ναυτιλίης, νέον οἳ γῆς πέδον εἰ σέλασαν,
Ὠκεανοῦ περάσαντες ἀπείρατον εἰ σέτι λαῖτμα
Οὐκ ἀπάνευθε θεοῦ γ’ ἡγε μονῆος ὁδῶν.
Καὶ γὰρ ἰδὼν ὁ Θεὸς δέος οὐκέτι Χριστοῦ ἔχοντας
Τοὺς νῦν Χριστιανοὺς, οἷς θεοῦ οὐ μέλεται,
Στεῦτο τὰ μὲν παιδὸς μυστήρια κόσμον ἐς ἄλλον
Πέμπειν, τὸν δ’ ἀσεβῆ τοῦτον ἀπολλύμεναι.
Χαίρετε νῦν μέγα νῆσοι, ἀνίσχει χ’ ἥλιος ὔμμιν,
Νῦν ῥα μάκαιρ’ ὄντως νῆσοι ἔσεσθ’ ἐπίκλην.
Καὶ νυ μάκαρ σὺ Κόλωμ’ ὑπὲρ Αἰσονίδας καὶ Ὀδυσσεῖς
Ἄλλους τε πτολίων κτίστορας ἀλλοδαπῶν.
Σεῦ γὰρ ἕκητι νέη νῦν γαῖα, νέον μένος ἀνδρῶν,
Ἄλλ’ ἄστρ’, ἄλλο πόλου κλίμα θεὸν σέβεται.
Ἀντὶ δ’ Ιἠσονίης νῆος τῆς πᾶσι μελούσης
Πᾶσι μελέσθω νῆυς ἥδε καὶ εὐσεβέοι.

Översättning följer …

Ad Margaretam Franciae, Regis sororem, Io. Auratus

Has tibi Margaridas baccas, O Margari, legit
Non sub Erythraeis hic Faber aequoribus.
Sed docti e Sudae gemmentigur gote gemmas
Unde ubi fieret clara corona, dedit
Ille Faber levtas gemmas poliit tibi, tu nunc
Lecta legas, lectas Margari, margaridas.

Idem ad eandem graece

Μάργαρον ἐξ Ἰνδῆς οὐχ ἔξελε τοῦτο θαλάσσης
Σοὶ φάβρος, ἐκ Χοῦδα δ’ ὑφιβαθοῦς πελάγους.
Μάργαρον ὃ στεφάνῳ σέο, Μάργαρι, σιγαλοέντι
Εὖ ἐνεληλαμένον σοι μεγ’ ἄγαλμ’ ἔσεται.
Ἀλλὰ οὐ δαιδαλόγχειρα φάβρον τό, τε μάργαον αὐτου
Θὲς τὸ μὲν ἀμφὶ κάρη, ἀμφὶ δὲ κηρὶ φάβρον.

Εἰς Σκαλανὸν

Ὁ Σκαλανὸς καὶ τῆς γλώσσης τῆς Ἑλλάδος Ἑλλὰς,
Καὶ τῆς ῥωμαϊκῆς Ῥώμη ἅμ’ αὐτοτάτη.
Ἰατρὸς σοφὸς ὁ Σκαλανὸς, σοφὸς ἀστρόλογός τε,
Γραμματικός τε σοφὸς, καὶ σοφὸς ἱστορικός.
Ταῦτα μὲν οὕτως ἐστὶν ἅπαντ’· ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις
Ῥήτωρ, ποιητὴς, πάντα σοφὸς Σκαλανός.
Εἶς γοῦν ὁ Σκαλανὸς λειμῶνας ἐνείματο πάντας
Μουσῶν, καὶ μουσῶν πάντα πέπωκε δρόσον.

Αὔρατος.

Εἰς Βουττήτου Ἀμαλθείαν

Τοῦ σε μελίζεσθαι Βούττητ’ ἔρον εἶς τόσον ἁγνὸν,
Εἰς ὅσον ἦν ἥρας, συγγενέος τε διὸς,
Εὖθ’ ἁπαλὰ φρονέων ἁπαλό φρονι δαίμονι δαίμων
Νήϊδος ἐν κόλπῳ παῖς συνέπαιζε τροφοῦ,
Αἴτιον ἂν φαίηττς, ἀμαλθείης ὅτι νύμφη
Πρὶν γάλα δοῦσα διὶ, καὶ σε γαλακτοτροφεῖ.

Ιω. Αὐρατοῦ.

In Butteti Amalthaeam

Quod tibi tam casti Buttete canuntur amores,
Quam qui Iunonis, fratris erantque Iovis:
Donec adhuc simplex cum simplice numine numen
Naïdos altricis luderet in gremio:
Credibile eat fieri, quod Amaltheae dedit olim
Quae lac Nympha Iovi, nucn dat & illa tibi,

Εἰς Ιωάννην Στραζέλιον

Πρῶτος Λευκτίηθε Δανήσιος Ἀτηίδα γλώσσην
Ἐκ βασιλῆος ἔχον δῶρα δίδαξε νέους.
Στραζέλος δ’ ἐπῒ τῷδε μαθητὴς τοῦ δ’ ὑπὸ τοῦδε
Τοῦ βασιλῆος ἔχειν ταυτὸ γέρας προκρίθη.
Ἄμφω ἄγαν ζηλωτοὶ, ὁ προκρίνας τε καὶ αὐτὸς
Ὁ προκιθεὶς, ὁ κριτοῦ μὴ κείσιν ἐξαπατῶν.

Ι. Αὐράτου

Ἰω, Ἀυράτου εἰς τὴν τοῦ κατ’ ἰητρεῖον Ἱπποκράτους ἑρμήνειαν

Ἠπιόνης τῆς πρεσβυτάτης φοιβοῖο θυγατερῶν,
Τῆς νοσερῶν μελέων χερσὶν ἐφαπτομένης
Ἱπποκράτης ἱκαὴν τοῖς χειρούργεισὶν ἔδωκε
Τήν δε πανοπλίην γλώσσῃ ἐν ἀλλοδάπη.
Νῦν δ’ ὁ Φάβρος πατρίης φωνῆς τὴν Ἑλλάδα λέξιν
Εὖ μάλ’ ἀμειψάμενος, καὶ τάδ’ ἀμειωαδ’ ὃπλα,
Οὐ κατὰ τὸν γλαυκόν γε ἑκατόμβοι ἐννεαβόιως,
Αἰτὶ δὲ χρυσείν χρυσέα δοὺς ἕτερα.

Τῷ λαμπροτάτῳ καὶ αἰδεσιμωτάτῳ ἀρχιερεῖ Ἰππολύτῳ Εστοεῖ, καρδινάει Φεῤῥαρίας, τῆς ἁγίας τοῦ Πέτρου καθέδρας παρὰ τοῖς κελτοῖς ἀποστόλῳ

Τίς νέος οὗτος ὁ φοῖβος, ὁ τὸν φοίβου νέον ἄλλον
παῖδα κορωνίδην ἤπιον ἐκ τε τοκώς;
Οὐκ ὄφιν, ἀλλ’ ὄφιός γ’ ἐπιδαυρίου ὄσσε λαχόντα
ἕλκε’ ὕπουλα βλων δερκέμεν ὀξυτέρω.
Ὡς γὰρ ἀνήκεστα πρὶν ἰήσατο παιονίαισι
χείρεσι Μούρητος φύματα μουσοπόλων,
Οὕτω νῦν Κικέρωνα τὸν Ἱππολύτοιο παθόντα
ἐκ βιβλιοστρέβλων πηρομελῆ θάνατον,
Οὗτος ἀνεζώγρησ’ Ἀσκλήπιος, ἔκλυτ’ ἀναρθρῶν
νεῦρα φιλιππείων, χερσὶ φιλιππολύτοις,
Σὴν χάριν, Ἱππολύτοιο φεροώνυμε Ἐστιεῦ ἥρως,
Ἱππολύτῳ ἐλεῶν ῥήτορ’ ὁμοιοπαθῆ.
Ἀλλος ὁ φοῖβος νῦν σὺ κεκλήσεαι, ἄλλος ὁ φύσας
ἀντ’ ἀνεγερσιβίου, παῖδ’ ἀνεγερσίβιβλον.

Ἰω. Αὔρατος.

Εἰς τοὺς τοῦ σοφωτάτου καὶ εὐσεβεστάτου Ἁδριανοῦ Τορνήβου νεκρομάστιγας

Οὐκ ἄρα μοῦνος ἔπαρχω πάθος νηλέστατον Ὀρφεὺς,
Σῶμα διοσπασθεὶς χερσὶ Μιμαλλονίδων.
Χ’ ἡ μὲν κρᾶτ’ ἀνελοῦσ’ ἡδ’ ὠμοπλάτην τε καὶ ὦμον,
Ἄλλη δ’ ἄλλο σοφοῦ κῦρμα νεοσπαδέως,
Ὤχετ’ ἄμουσον, ἄκοσμον ἐποργιάουσάτιν ὕμνον,
Οἷον Ἀγάυη ἑὸν Πενθέα μελπομένη.
Νῦν ἄρα καὶ Τόρνηβος ὁ μουσέων ἱεροφάντης,
Νῦν Ὀρφεὺς ἕτερος παντοδαπῆς σοφίης,
Ἄλλος Ἀριστοτέλης, ἄλλος δὲ Πλάτων τε, καὶ ἄλλος
Εὐκλείδης, ἄλλος Κώϊος Ἱπποκράτης.
Ἄλλος Ὅμηρος ἐών τε, καὶ Ἡσίοδος, καὶ Ἄρατος,
Ῥήτωρ, ποιητὴς, ἱστορικὸς, κριτικὸς.
Μοῦνος ἔχων ὅσα πάντες ἕκαστος ἑκάστοτ’ ἔχουσι,
Ἀθρόα, τῆς γλώσσης ἵστορες ἀμφοτέρης.
Τοῖος ἐὼν Τόρνηβος ὅμως, καὶ τόσσα βραβεύων,
Τόσσα καμὼν βιβλίων, τόσσα διδαξάμενος,
Σῶμα μὲν οὐχ ὠς Θρῇξ, ψυχὴν δὲ θανὼν μελεϊστί
Φεῦ δίχ’ ἀπεσπάσθη χερσὶν ἀλιτροτάτῃς.
Χ’ ὡ μὲν δυσσεβέων ἐς ὁμήγυριν, ὃς δ’ ἀσέπτων
πνεῦμ’ ἐλκυστάζει τοῦ θεοσεπτοτάτου.
Ὀυδὲ καὶ ἐν θανάτῳ περ ἀπηνέες, οὐδ’ ἐνὶ τύμβῳ
Εἰῶσι ψυχἠν ἥσυχον ἠρεμέειν.
Ἀλλ’ ὁ μὲν ἔνθεν, ὁδ’ ἔνθεν ἀποδρύπτουσιν ἑλόντες,
Ὥς περ ἕλωρ τι κύνες, χ’ ἁρπαλέοι κόρακες.
Νῦν δ’ ὔμμες μυσταὶ νέου Ὀρφέος, ὄρνυτε πάντες,
Ὄρνυτε τόσσον ἅγος νῦν ὁσιωσόμενοι.
Νῦν ἄτε πρὶν Κάλαϊς Ζήτης τε κακὰς ἁρπυίας
Τῆλ’ ἀπορύκεθε μάντεος ἰσοθέου
Ἔῤῥετε φωνεῦντες, κακαὶ ὄρνϊς ἔῤῥετε πᾶσαι.
Ἔῤῥετε τυμβορυχεῖς, ἔῤῥετε νεκροδρυφεῖς.
Ἧ γὰρ πολλὰ μάτην καὶ ἀτάσθαλα μαψίλακες ὥς
Ὄρνιν ἐλαβραγορεῖτ’εἰς διὸς ὑψιπετῆ.
Ἡ δ’ ἀπὸ γὴν προλιποῦσ’ ἐς ἀγάννιφον ἵπτατ’ ὄλυμπον
Κλαγγηδὸν, φορέει δ’ ἔμπυρα πατρι βέλη,
Εἰς κεφαλὰς ὑμέων κάκ’ ἐλεγχεα, τοὔνεκ’ ἔτλητε
Ἄνδρ’ ἐπὶ θιμωμεύειν ἔξοχα Χριστόφιλον.
Εἰ δὲ θανὼν Χριστοῦ τὸ ταπείνοφρον ἐζήλωσε,
Σφοῖσιν ἐπὶ σκήψας κῆδος ἄπομπον ἄγειω,
Ποιήσαντο καὶ ἄλλοι ὁμῶς νέοι ἠδὲ παλαιοὶ,
Ὧν γε κατεγνώστη οὔτις ἀλιτροσύνη.
Οὐ δύναται τὸ κακὸν δένδρον καλὰ καρποφορῆσαι,
Οὐδὲ πονηρὸς ἀνὴρ ἔργα τελεῖν ἀγαθέ.
Τόσσα τε κὼν πανάριστα, μὴ αὐτὸς ἂν ᾖ πανάριστος;
Πῶς κε πίθοιτ’ ἄντις ψεῦδος ἀπιστότατον;
Εἴ γε κακὸς Τόρνηβος, πῆ, καὶ πότε, καὶ τί κακὸν δρῶν
Ἠλέγχθη, τόσσου τέρμα βίου περάσας;
Εἰ δὲ καλῶς ἐβίω, πῶς οὐ θάνεν αὐτὸς ὁμοίως;
Ζωῇ γὰρ θάνατος γίνεθ’ ὁμοῤῥόθιος.
Σχέσθε μὲν οὖν νῦν σχέσθε κάκ’ ὄρνεα γαστέρος ὄγχου
Αἰσχροῦ ἐς ἀχράντους ἀκροβολιζομὲνου.
Εὐαγέως θάνεν ἄρτι, καὶ εὐαγέως ἐβίω πρὶν
Τόρνηβος, καὶ νῦν εὐαγέεσσι μίγη,
Ὀρφεῖ, Μουσαίῳ τε, καὶ Ἡσιόδῳ, καὶ Ὁμήρῳ,
Ἄλλοισίν τε σαφῶν τοῖς μετὰ τῶν μακάρων
Καὶ τάχα κεν μετὰ τοῖσιν ὑπ’ Ἠλυσίης πλατάνοιο
Μέμφεται ἧς ψυχῆς ὕβριν ἀεικελίην,
Αὐτὰρ ὅμοια παθὼν παραμύθίον οἱ ἅλις Ὀρφεύς,
Τῶν γὰρ ὁμοιοτρόπων πότμος ὅμοιος ἔφυ.

Ἰω. Αὐράτον.

Adversus doctiss. et piiss. viri Adriani Tornebi necromastigas

Ergo non unus crudelia pertulit Orpheus
Discerptus manibus membra Mimallonidum.
Haec caput, illa humerum rapiens scapulamque patentem,
Altera de trunco Vate quod ira tulit.
Ibat inhumanum bacchans inamabile carmen,
Quale suum lacerum Penthea mater ovans.
Nunc quoque TORNEBUS Musarum antistes, & alter
Nunc Orpheus artis dexter in omne genus.
Alter Aristoteles, alterque Plato, alter & idem
Euclides, alter Cous & Hippocrates,
Alter Homerus, & alter Aratusque, Hesiodusque,
Orator, Vates, Historicus, Criticus.
Omnia solus habens, alii quae singula quíque,
Quos penes est linguae jus utriusque, tenent.
Talis erat quamvis TORNEBUS, totque triumphans
Nominibus, scribens tot simul, atque docens.
Non ut Thrax corpus membratim, a morte sed umbram
Scinditur, ab facinus, sacrilegis manibus.
Ad nimium sanctos trahit hic, trahit ille profanos
Ad coetus, animam dilaniatque piam.
Nec quamvis in morte feri, tumuloque sub ipso
Tranquillis pacem Manibus esse sinunt.
Hinc sed hic, ille illinc alterna sorte, rapaces
Seu corui praedam, diripiunt ve canes.
At vos o Mystae, quorum novus occidit Orpheus,
Nunc ite, & tantum rite piate nefas.
Nunc veluti Calais Zetesque malas Harpyias
A diis aequando vate fugate procul.
Ite malae volucres, dicentes, ite sub Orcum,
Ite sepulchrales, ite cadavereae.
Nae vos multa Jovis contra sublime volantem
Vaniloqui frustra deblaterastis avem.
Illa volat terras linquens nitidum aethera supra
Cum clangore, gerítque ignea tela patri.
In vestrum caput, o mala secli opprobria, quando
Vos ausi egregium carpere Christicolam.
Sin moriens humilem CHRISTI se praebuit instar,
Justa jubens fieri non operosa sibi:
Fecerunt & idem multi veteresque novíque,
Impietas quorum nullius acta rea est.
Ferre bonos fructus non est mala quòd queat arbor:
Nec patrare bonum non bonus auctor opus.
Optima tot peperit vir scripta, nec optimus is sit?
Fabula cui faciat tam manifesta fidem?
TORNEBUS malus est? ubi, quando, quod malefactum
Deprensum vitae per spatium omne datae?
Sin recte vixit, cur non obiit quoque recte?
Nam vitae concors exitus esse solet.
Parcite nunc foedae volucres, mala pondera ventris
Impuri, in puros exonerare viros.
Mortuus est sancte, qui sancte exegerat aevum
TORNEBUS, sanctis nunc quoque mixtus inest.
Orpheî, Musaeo comes, Hesiodoque, & Homero,
Atque aliis doctis, qui loca laeta tenent.
Forfan & inter eos queritur sub tegmine denso
Elysiae platani, quod tulit umbra nefas.
Sed perpessus idem satis est solaminis Orpheus,
Nam mores, mortes sunt & utrique pares.

IO. AURATI.

Εἰς Δημήτριον Πεγαγόμενον. Ιω. Αὐρατου·

Τῶν Ἀσκληπιαδῶν εὑρήματα πολλὰ καὶ ἐσθλὰ
Νούσων ἀργαλέων παυέμεναι μόροπας,
Ἀλλὰ ποδαγρούντων ἔτ’ ἀνιᾳτον κακὸν ἠεν,
Ὀσσος δυσάλγιστον, τασσα δυσαλθές ἐόν.
Νῦν δὲ τοδ’ ἀλθαίνων Δημήτριος ἐξεφαάνθη
Τόλμημα τλήσας τῶν πανατολμοτάτών.
Τῷ καὶ Δωριζουσιν ἐπίκλησιν θεραπευτὴς
Γουνοπαγοῦς ποδάγρας εὖρε Πεπαγόμενος,

Till Demetrius Pepagomenos

Översättning följer …

Jean Dorat Ad Deum pro sanitate sibi restituta Io. Aurati poetae regij Graecolatini ode Latina & Graeca,^[26], Paris, 1571.

Innehåller även den grekiska versionen Εἰς Θεὸν Ιω. Αὐρατοῦ ἐκ βαρυτάτης νόσου σεσωσνένου.

Εἰς καλλίμαχον ὑπὸ Κ. τοῦ Οὐθὲν-ὁ-βίος εἰς τὴν ῥωμαίων φωνὴν μετα νεχθέντα

Τίσκε τὸν ὑμνογράφων τὸν καλλίμκον μεγ’ ἄριστον
οὐ φύσει ὕμνων ἄξιον ἀντιτυχεῖν;
Οὔτις ἂν ὧδε μανείν ἐγὼ δὲ μάλιστα γε πάντων
φημὶ τὸν ὑμνητὴν ἀξιοΰμνοτατον.
Ἀλλ’ οὐχ εὑρετός ἄλλος ὁ καλλίμαχος κατὰ γαῖαν
ὅστις ἄν ὑμνήσει ἄξια καλλιμάχου.
Κάρολε νῦν σε λαχὼν ὕμνων ἕθεν ἑρμηνευτὴν,
ἄξιον ὑμνοπόλον δεύτερον αὖθις ἔχει.

Ιω. τοῦ αὐράτου.

Översättning följer …

J. den gyllene.

Idem graece s. 172.

Idem graece

Ἴταλος ὤν πιναρὸς, χρυσοῦ τις ἐλπὶς ἀνώγει,
Ἴκαρος ἐσθ’ ἕτερος, καὶ φάεθων ἕτερος,
Ὠς φάεθων φλεχθῇ, ὡς ἴκαρος ὕδατα δύῃ
κεκρύφθω μέσσοις ἡμιφλεγὴς ὕδασιν.

Samma på grekiska

Översättning följer …

Idem Aliter ss. 172-173.

Idem aliter

Ἴταλε χρυσομανὲς χρυσοῖο κενέλπιδα βόσκαν
ἄλλος ἔση φαέθων, ἴκαρος ἄλλος ἔση,
Ὠς φαέθων φλεχθῆς, ὡς ἴκαρος ὕδασι βαφθῇς,
ἄξιος ἐσσὲ δύειν ἡμιφλεγὴς ἐς ὕδωρ.

τοῦ ΟὐΘῈΝ-Ὁ-ΒΊΟΣ

Εἰς καλλίμαχον ὑπὸ Καρόλου τοῦ Οὐθὲν-ὁ-βίος

Ιω. Αὐράτου.

Εἰς ἴατρον λαμπρότατον, ΠΈΤΡΟΝ ΛΑΦΙΛΑΊΟΝ, Ιο. Αὐράτου ἐπίγραμμα

Ἄξενος ἧν ποτε κόλπος ὁ ποντικὸς ἐξονομασθεὶς,
Εἶτα κατ’ εὐφημισμὸν ἐς εὔξεινον μετεκλήθη.
Αὐτὰρ ἐναλλάγδην σὺ πάλαι κληθεὶς Ἀφιλαῖος,
Εὐφίλιος μοὶ ἔσῃ κατ’ ἀλήθειαν μετακληθεὶς.
Ὡς πολλοίς τε φιλῶν, πολλοῖς τε φιλούμενος αὐτὸς
Εἵνεχα τῆς σοφίης τε, καὶ εἵνεχα τῆς ἀρετῆς σῆς
Παντοίης, πᾶσαν γὰρ ἔχει ἀρετὴν σοφὸς ἀνὴρ,
Ιἤτρος δὲ μάλιστα, φιλάνθρωπον μάλα πάντων
Τὴν σοφίην μελετῶν, σώζειν θνητῶν γένος ἀνδρῶν.
Ἤς σοφίης ἀρετῆς νέον ζηλήμονα τοῦτον,
Ὡς ἐμὸν ὄνθ’ ὁμόπατριν, ἐμοῦ χάριν εἰ σὺ φιλήσσεις,
Οὔτ’ ἄφιλός κ’ Ἀφιλαῖος ἔοι ἐμοῦ, οὐτ’ ἐγὼ αὐτοῦ.

Ὀύνομα ΒΟΥΚΑΊΟΥ τὸ πατρώνομον ἀνέρα δηλοῖ.

Οὔνομα ΒΟΥΚΑΊΟΥ τὸ πατρώνομον ἀνέρα δηλοῖ
Τὸν κατὰ τοὺς ξυλόχους ἔμπονον ὑλοτόμον.
Καὶ σὺ ταμὼν ξύλα πολλὰ θεᾶν ἀνὰ νήριτον ἄλσος,
Εὐθαλὲς ἔπλεξας τοῦτο τὸ φυλλάδιον.
Ἔνθ’ ὑπὸ τοῖς σκεροῖσιν ἀνδόνες ἀκρεμόνεσσιν
Μυρίαι ἡδυμελῆ εὐστμέουσιν ἔπη.
Ἄνθεμα τῷ βασιλῆι, Καὶ ἄνθεματῇ βασιλάσσῃ,
Χρυσοῦ ἠδὲ λίθων παμπολυτιμότερον.
Σοὶ χάρεις μεγάλη μάλ’ ὀφείλεται εἵνεκα τού γου
Ὦ ΒΟΥΚΑῖΕ, δὶ οὖ τοῖος ἔπλεκτο πλόκος.
Ἄξιον ἐν χαρίτων καὶ μουσῶν ναῷ ἄγαλμα,
Κεῖσθαι, ΒΟΥΚΑΊΟΥ σύμβολον ἀστθνόμου.

Ιω. Αὐρατὸς Ποιητὴς βασιλικὸς.

Översättning följer …

Εἰς Κικερωνα τοῦ Λαμβίνου ἐπιπεφημισμένον Ἔῤῥικῳ Μεμμίῳ.

Εἰς Κικερωνα τοῦ Λαμβίνου ἐπιπεφημισμένον Ἔῤῥικῳ Μεμμίῳ

Λαμβῖνος Κικέρων ἄλλος, Κικέρωνα τὸν ἄλλον,
Ἄλλῳ, Μέμμιέ, σοι τῷ Κικέρωνι τρίτῳ,
Ξύσσας, ῥινώσας, καὶ πρὸς κάθετον θάμ’ ἐλέγξας,
Πάντα τ’ ἀκριβώσας πάντοθεν ἀκρονυχὶ,
Τηλίκον ἀμφί πόνῳ τόσσω χρόνον, (ὦ μέγα θαῦμα)
Οὐκ ἔτος ἐξ ἔτερος πᾶν ἀναλωσάμενος.
Ἄξιος ἄξια δῶρα, μάλ’ ἀξίω ἄνθεμα θῆκε,
Τῷ σοφῷ ἀνδρὶ, σοφὸς, πανσοφίης ξόανον.
Πολλὰ καὶ ἄλλα πέλες μνημήϊα σοὶ γε παλαιὰ,
Χάλκεα χρυσείοις μικτὰ, καὶ ἀργυρέοις·
Οὐδὲ φιλαρχαϊκῶν ὁ φιλαρχαϊκώτερος ἄλλος
Οὐδ’ ὁ φιλοβλων σεῦ φιλοβιβλότερος.
Δὴ γὰρ πλειστάκι πλεῖστα καὶ ἄλλοις βιβλί’ ἔχρησας,
Καὶ μάλα Λαμβίνω, τῶν σαφαμάρτυς ἐγώ.
Ὧν χάρις ἀντίχαρις τόδὲ σοι μνήμνϊον ἔστι,
Ἄντ’ ἐρανισθέντων ἀντερανιζόμενον·
Ἄλλ’ οὐ τοίον ἄγαλμα παλαίφατον, οὔτε νόμισμα,
Σεῖ’ ἀποθήκη ἔχει πουλυνομισματικὴ,
Οἷον ὁ Λαμβῖνος νέον, (ἢ Λαμπῖνον ἂν ἔιπω)
Λάμπρυνεν, τὸν ἰὸν πάντ’ ἀποτριψάμενος.
Κτῆμα μὲν ἀμφοτέροις μέγα καὶ κλέος οὐνρανόμηκες,
Χρῆμα δὲ τιμαλφὲς τοῖς Κικερωνοφίλοις.

Ιαν. Αὐρᾶτος ἐποίει.

Εἰς Ἀνδρέα Θεβήτου Κοσμογραφικά.

ΕἸΣ ἈΝΔΡΈΑ ΘΕΒΉΤΟΥ ΚΟΣΜΟΓΡΑΦΙΚΆ

Ἔπτης οὐ ἔδραμες, τετλάπλουν δρόμον οὐδὲ δίαυλον,
Οὐδ’ ἓν ἀνὰ στάδιον, ἀλλὰ τετραπλάσιον.
Οὐ ποσὶν, οὐδ’ ἵπποις, πτερύγεσσι δὲ ἠὲ πεδίλοις
Ἑρμου τετραπόροις ἶσα πρέχων ἀνέμοις.
Οὐδὲ δύ’ ὠκυπετεῖς διὸς ἄγγελοι οὐρανομέτραι
Ὧδε θοῶς κόσμου δείξαν ἐπομφάλιον.
Ὥς σὺ φίλ’ ὦ Θεόβητε θεοῦ τινὸς ἡνιοχῆος
Ὤσπερ ὁ Θεοσβίτης ἅρμασιον ἐμβεβαὼς,
Γῆς διαμετρήσας πάσης κύτος ἠδὲ θαλάσσης,
Κόσμον ἅπαντα τὰτ’ ἐν κόσμῳ ἀπεικόνισας.
Ἄνθ᾽ ὧν σὐ στέφανός σοι ὀφείλεται εἷς σμικρὸς, ἀλλὰ
Κοσμικὸς οἷα δρομεὺς κόσμον ἔχε στέφανον.

Ιω. Αὐράτου πΠοιητοῦ βασιλικοῦ.

Εἰς τὸν Πλαῦτον Διονυσίου Λαμβίνου Ιω. Αὐρᾶτος ποιητὴς βασιλικός

Αὐσονίς προς ὀρχήστρης ὁ Πλαῦτος ἐκεῖνος
Χείλεσιν οὗ Πειθὼ φθέγξατ’ ἐφεζομένη,
Οὗ γλώσσῃ Μοῦσαι χάριτες ἐχρῶντο λαλοῦσαι
Βαρβάρῳ εἰ φωνῃ χρὼντό κεν ἀμφοτέραι.
Ὦ, Κῶμος, καὶ Βάκχος, ἔρως τε, καλήτ’ ἀφροδίτη
Τέτταρ ἐδώρησαν, δῶρον ἔκαστος ἕον.
Κῶμος τὴν θυμέλην, Βάκχος στεφάνου ἀπὸ κισσοῦ
Φίλτρον ἔρωτος, καλὴ τοὐπαφροδίτον Ἀφρώ.
Τόσσα δὲ δῶρα θεῶν ὁρόων ἑνίγ’ ἀνδρὶ δοθέντα
Ὁ χρόνος ὁ φθονερὸς, θῆγεν ὁδόντα λυγρὸν,
Ἔνσκηψεν δὲ βίβλοις στυγερόν δάκος, ἕλκεα πολλὰ,
Ὥςτε λόγον τὸ καλὸν πᾶν ἀφυνιζέμεναι.
Αὐτὰρ ὁ Λαμβῖνος Διονύσιος ὡς ὁμόκλητον
Τεκνίτην ἐλέων τὸν Διονυσιακὸν,
Ὥσπεν Ὀδυσσέα Παλλὰς ἀϊστωθέντα δύῃσι,
Χρισάμενος θέτ’ ἰδεῖν καλλίον’ ἢ πρότερον.
Ἂψ δ’ ἂρ ὁ πανδαμάτωρ ἄφατον χόλον ὁ Χρόνος αὐτὸν,
Φεῦ; εἰς Λαμβῖνον στρέψε, καὶ ἄνδρ’ ἄνελεν.
Ἀλλὰ θανών περ ὅμως, ὡς Τειρεσίας νεκρομάντης,
Τὼς Λαμβῖνος ἔτι χρᾷ καὶ ἀπ’ ἠλυσίων.

Eiusdem versio

Romani Plautus princepsque decusque Theatri,
Dicta sedens Pitho cuius in ore loqui.
Cuius Musa Charisque forent sermonibus usae,
Usus eis Latii si foret eloquii.
Quem Comus, Bacchusque, & Amor, formosa Venusque,
Quatuor ornarunt munere quisque suo.
Comus dans thymelen, hederae de fronde coronam
Bacchus, Amor veneres, deliciasque Venus.
Quae tot dona deum Tempus data dum videt uni
Invidet: & dentem protinus exacuens,
Vulnera saeva libris tristis fera, multa Poetae
Incutit: omnis ut huic iam periisset honos.
Sed pia Lambini Dionysi nomine iunctum
Artificem miserans mens Dionysiacum,
Ut quondam aerumnis defomem Pallas Ulyssem
Unxit, in antiquum restituitque decus:
Nec mora, cuncta domans Tempus convenerit in ipsum:
Ah! Lambinum iram, tollit & ante diem.
Sed post fata tamen ceu Tiresias necromantes
Vaticanatur adhuc hic quoque ab elysiis.

Τοῦ αὐτοῦ εἰς Ι. Μ. Τοσκανὸν ἐπίγραμμα

Τόσκαν’ ὁμοπατρίων ὡς ἀναζωγρ τὰ θανόντων,
Δαιδάλλεις πέπλῳ σφὰς ἐνὶ Παλλαδίῳ·
Τίπτε καὶ οὐκ αὐτὸν σὺ ὑφάσματι ταὐτῷ ἔνειραε
Ἄξιον αὐτὁν ἔχειν τ’ ἀκροκόρυμβα πέπλου;
Φειδωλὸς λήν τις ὁμῶς σὺ, καὶ ἄφθονος ἦσθα,
Σοὶ φθονέων αἴνου, τοῖς δὲ χαριζόμενος.
Ναὶ μὰ σὲ Παλλὰς ἑῷ πολυδαιδάλῳ ᾗ χερὶ, τούτου
Ἀντὶ πόνου, μένει ποικιλχειρογραφεῖν.

Idem ab eodem Latine conversum

Nomina qui revocas popularia rursus ab Orco,
O TOSCANE, Peplo tradita Palladio:
Cur tu non intexis & huic tua nomina telae,
Dignus eras primum cuius habere locum?
Scilicet es pariter parcusque & prodigus idem,
Dans aliis laudes, invidus ipse tibi.
Fallor, an ipsa suo docto te pollice Pallas
Pro tali intexet stamine Palladio?

Ἀττικὸς ἀκταίας ἀπὸ Παλλάδος ἄστεος εὖρεν ….

Ἀττικὸς ἀκταίας ἀπὸ Παλλάδος ἄστεος εὖρεν
Παλλαδίου κλειτὴν ἀνδρὸς ἐπωνυμίην.
Ῥωμαίων ὃν ἄριστος ἄριστον ἀφ’ ἑλλάδος αἴης
Φίλατο, καὶ φιλίης τέκμαρ ἐπιστόλια,
Ῥωμαΐδι γλώσσῃ μὲν ἐκεῖνα χυδήν τε γραφέντα,
Αὐτὰρ ἔχοντα ὅσον γ’ ἀττικόν ἐστι μέλι.
Τὸν κάματον δε σφῆκες βιβλοπαλαιόλεθροι.
Γραμματικοὶ σφῆκες βιβλοπαλαιόλεθροι.
Νῦν δ’ ἀπὸ τούς δε σοβῶν ὁ Βοΐσιος, ἐξεκάθηρε
Στάζον ὑμεττείῳ νέκταρι συμβλάριον.

ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΥΡΑΤΟΥ.

Översättning följer …

Jean Dorat

Εἰς Βουκανανόν

Βουκανανὸς μὲν ἀοιδὸς, ἀοιδοτατος πρὶν ἁπάντων,
Μέσφ’ ὅτε τὴν σφετέρην ησκε ἀοιδοηνην·
Νῦν δὲ νόμων ἱερῶν τέ καὶ ἀγνὼς ὢν ἀγοράιων
Ὣς θάῤῥησεν ὅμος ἀμφὶ νομγραφίην.
Εὔνομος ὁ πρὶν ἐὼν ἀνόμων ἀνομώτατος εὐθύς
Ἐξεφάνη, βασιλεῖς εἰς ἀνομησάμενος.
Οὓς καὶ διομενεῖς καὶ διοτρεφεῖς περ Ὁμήρου
Φάντος, φᾶν’ αὐτὸς τλῆσε βροτειογενεῖς.

Εἰς Τρογὸν καὶ Ἰουστῖνον

Τρωγὸν γῆρας ἔτρωγεν, Ἰουστῖνος δ’ ἐλεήσας
Ἡμίτρωκτον ἀνὰ ζώγρεεν, ὡς τὸν ὅλον.
Γῆρας δὲ φθονέον τῷ ζωγρήσαντι, καὶ αὐτὸν
Τρώξεν Ἰουστῖνον βιβλοφάγῳ μανίη.
Ἀλλὰ σὺ νῦν Βογγάρσι’ ἅμ’ ἀμφοτέροις ἐλεαίρων,
Ὣς Πέλοπ’ ὠμολιπῆ Ζεὺς ἔθεσ’ ἀρτεμέας.

Expressi versus Aurati

Trogum truncarat senium, miseratus at illum
Iustinus, solido corpore restituit.
Sed qui restituit, senium dum rursus & ipsi
Invidet, hunc carpsit bile papyrivora.
At tu nunc, Bongarsi, ambos miseratus, utrumque
Restituis: truncum Iuppiter ut Pelopem.

Ett lösblad med tre kolumner innehållande nedanstående två grekiska och latinska distika signerade av Dorat samt två stycken på franska och ett på hebreiska av andra författare. [164-1584]

In Mercurium

Atlas coeliferens generauit Pliada Maiam;
Illa sed e coelo traxit amata Iovem.
Iuppiter umbroso Nymphae concumbit in antro;
Obsequio noctis furta tegente Iovis.
Saepius hoc faciente Deo, Deus inde creatur
Mercurius, Superum qui decus unus erat.
Quoque die tener est, sed callidus editus infans,
Aversa Phoebi sustulit ille boves.
Hoc mensis sacer hic, matris de nomine Maiae
Dictus, qui colitur fronde Typographica.
Et merito: patiens nam vir fuit ille laboris
Atlas astrorum conscius, astra ferens.
Astris inventis mare nota per astra secari
Coepit, & hinc cum Diis orta Sophia cubans.
Plias enim nandi nomen tenet, ipsaque Maia
Est studium, & sapiens nascitur inde Deus.
Ille Deus sapiens genius Iove, dictus & olim_
Hermes, artis qui repperit esse genus.
Inde Deum furem dixere, Deumque dolosum:
Artifices, fures: tunc dolus arsque fuit.
Hic nuper natus, furatus Apollinis astu
Dicitur esse bones: fata fuere boves:
Quae Deus obliquis cum cantibus obsscuraret;
Scripta boum coriis, terora dicta boum.
Mercurius rapit has, Phoebaea aenigmata solvens,
Qui docet amortis haec aperire dolis.
Nunc docti Divo, doctis qui praesidet unus,
Dant flores, ars ut floreat usque sua.

Εἰς Θεοδωρον Μαρκιλιον

Χρυσέα χαλκείων μεταμειψάμενός ποτε Γλαῦκος,
Πᾶσι παρεῖχε γέλων τῆς ἄγαν ἀφροσύνης.
Χαλκέα Χρυσείων μετααμεψάμενος πάλι καὶ παῖς
Τυδέος, εἶχε κλέος κερδοσύνης μεγάλης.
Χρυσέα δὲ χρυσέων μετααμεψάμενος νέον ἱεροῦ
Τἄπη Πυθαγόρᾳ μυστικὰ Μαρκίλιος,
Αἰνεῖται μετὰ Πυθαγόρᾳ, μετὰ Μαρκλίου δὲ
Πυθαγόρας, κλέος ὥστ’ ἀμφοτέροισιν ἴσον.

Ιω. Αὐράτος.

In Theod. Marcilium

Aurea quod Glaucus quondam mutaverit aereis.
Ridetur nimia simplicitate sua.
Aerea Tydides quod permutaverit aureis,
Laudatur magna callidate sua.
Aurea Pythagorae sed qui mutavit in aurea,
Gemmisque ornavit carmina Marcilius,
Laudatur cum Pythagora, cum Marcilioque.
Pythagoras, ut laus par sit utrique pari.

Εἰς ὁμμιλίας Κυριακῆς εὐχῆς Πόντου Θυάρδου ἐπισκόπου Καβιλλονέος

Εὐχὴν κυριακὴν, εὐχῶν ἥ κυρίη ἀλλων,
Οὐ σὺ ἄνευ γε θεοῦ, Πόντε Θυάρδε, γράφεις.
Ὄσσα θεὸς γὰρ ἅπασι διδὰγματα δῶ κε βροτοῖσι,
Χριστοῦ κυριακῆς ἐστὶ διδασκαλίης.
Αὐτὸς ὁ πρῶτος ἐὼν γὰρ ποιμὲν, ποιμένας ἄλλους
Εἰς σφετέρων ὀΐων πέμψεν ἐπισκοπίην.

Ι. Αὐρᾶτος ποιητὴς Βασιλικός.

Εἰς Πέτρον Ρώνσαρδον Επικήδιον

Ὄφρα μὲν ἐν ζωοῖσιν ἔην Πέτροσ ὁ Ῥώνσαρδος,
Τόφρα δ’ Ο ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ ΣΟΣ ἔτι καὐτὸς ἔην.
Νῦν δ’ ἐπεὶ ὁ Ῥώνσαρδος, ὃς ἄνδρας ἔτερπεν ἀοιδαῖς,
Κάτθανε, Τέρπανδρος καὐτὸς ὁ σῶς ἔθανε·
Καὶ μόνος οὐ Τέρπανδρος, ;ο Πίνδαρος ἔκθανεν αὐτὸς,
Τῆς γὰρ Πινδαρικῆς ὄρχαμος ἦε λύρης.
Ἔκθανεν Αἴρχηιλος, Σοφοκλῆς τε, καὶ αὐτὸς Ὅμηρος
Κεῖνος ἀειδόντων μοῦνος ἀοιδότατος.
Τοῖδε μὴν Ἑλλήνεοσι, καὶ ἄλλοι πολλοὶ ὄλοντο,
Καὐτὸς ἐρωτογράφων ἄλλος ὁ Καλλίμαχος.
Ῥωμαίων δ’ ὁ Μάρων ἡρώων ἔργα γεραίρων
Ὤλετο, καὶ Λατίης Φλάκκος ἄναξ χέλυος.
Ἀλλὰ τί μακρὰ λέγων πολὺ πλείονας ἐξαριθμήσω,
Οἳ σὺν Ῥωνσρδῳ θνησκομὲνῳ ἔθανονς
Σύνθανε Ῥωνσάρδῳ προπὰν Ἰταλικῆς μέλι μούσης,
Καὶ τὸ μέλι γλώσσης Κελτίδος ὅσσον ἔην.
Ψεύδομεν, οὐκ ἔθανεν τῆς ἀρχαϊκῆς τε νέης τε
Πᾶν τὸ μέλι γλώσσης, ἀλλὰ καὶ ἔστιν ἔτι.
Τῶν γὰρ Ῥωνσάρδου πρὶν ὅσοι γεύσαντο μελισσῶν,
Ὧν ἀπὸ τῶν σίμβλων ἔῤῥεεν ἡδὺ μέλι·
Πολλοὶ πολλὰ μέλη μέλιτος γλυκερώτερα καὐτοὶ
ᾞδον Ῥωνσάρδῳ ταῦτ’ ἐπιτυμβίδια.
Οὐ μόνον ὡς θανεόντι τὸ μνημόσυνον πολύτιμον,
Ἀλλ’ ὅτι Ῥώνσαρδοι πλείονές εἰσιν ἔτι.
Νῦν δὲ θανὼν σὺ μάκαρ, μοῦσ’ ὃν θανεόντα μακαιρεῖ
Τόσσων, εἰσὶν ὅσσι Κελτίδι μουσοπόλοι.

Ιωάννης Αὔρατος Ποιητὴς Βασιλικός.

Översättning följer …

J. Dorat kunglig poet.

Pontus de Tyard III. Livres d’Homilies de M. Pontus de Tyard, Seigneur de Bissy, Evesque de Challon, Paris, 1586. [198-1586]>

Ἀναγραμμα τικός. Σταὺρος σὺ ἀρτός s. 137 — länken går till Dorats Poëmatia,Paris, 1586.

Ἀναγραμμα τικός

Σταὺρος σὺ ἀρτός

Εἰς μῆκος τόσον ὅσσον ἐς εὖρος σταῦρε μετρηθεὶς
Διχταδίην σφαίρης τὴν διάμετρον ἔχων.
Σχήματι τοιούτῳ μετρήσας κόσμον ἅπαντα
Κοσμοκράτην δηλῶν Χριστὸν ἄνακτα μόνον
Ὅς σοι πάσσαλόφιν τῶν δυσεβέων διὰ χειρῶν
Ἐμπήχθη θνητοὺς ῥυσσάμενος θανάτου·
Σῆμα σὺ Χριστιανοῖσιν ἀληθέσσιν ἐσσὶ ἀληθὲς
Εὐσεβέων ἔλασον τὴν κακοδαιμονιὴν.
Μὴ τῶν υἱῶν ἀρτὸν ἔδωσι κυνὲς πανάναγνοι
Ἀρτὸν γ’ Ἀγγελικὸν ὅς σοὶ ὀνεκρεμάθη·
Οὔνομ᾽ ὅθεν σὺ λάχες στοιχείων ἀντιτραπέντων
Ἀρτὸς σὺ τρεφθὴρ τῶν σὲο παιδαρίων·

Översättning följer …

Εἰς τὴν Ἁριστοφανικὴν εἰρήνην μεταφράστεισαν Ῥωμαϊστὶ ὑπὸ Φλ. Χριστιανοῦ.

Εἰς τὴν Ἁριστοφανικὴν εἰρήνην μεταφράστεισαν Ῥωμαϊστὶ ὑπὸ Φλ. Χριστιανοῦ

Εἰρήνην δεῖ Χριστιανοῖς μεμενῆσθαι ἄπασιν,
εἰμὶ γὰρ Εἰρήνη κ’ αὐτὸς Χριστὸς ἔφη.
Εἰρήνην δὲ καὶ αὐτὸς ὁκωμικὸς ἐθνικὸς αἰνεῖ,
παίζων ἐν σπουδῆ, καὶ χαριεντολογῶν.
Νῦν δ’ ἂρα Χριστιανὸς σὺ τό τ’ οὔνπμα καὶ πλέον ἔργα
ἔκφρασας Εἰρήνην τὴν παρ’ Ἀριστοφάνει.
Γρόσκαιρον τὸ πόνημα Τρυγαῖος ὁ ἀμπελόεργος,
Κανθάρῳ ἱππηδὸν ἐξεπόνησ’ ἐπιβάς.
Ἔξ ἄντρου γὰρ, ἐν ᾧ μὶν ὁ Κλείων ἐγκατέκλεισεν,
ἤγαγεν ἀγροίκοις σὺν στυγεοShy;πτολέμοις.
Ὦ χάριεν ποίημα, καὶ οὐκ ἀπροσδιόνυσον
ἐν παρεόντι χρόνῳ τῷ πολεμωθορύβῳ.
Ἄξιον ὦ δῶρον σοῦ Θουανὲ τοῦ φιλομούσου,
τοῦ τε φιλειρήνου· μοῦσα γὰρ ἀπτόλεμος.
Ἠδέ δίκη γε μάλιστα φιλειρήνη, λάτρις ἧς σὺ
εἰν ἀγορῇ παύεις τὰς ἀδίκοις ἔριδας.
Θουανοῦ οὐ χείρων πατέρος σφοῦ Χριστοφόροιο
τοῦ τῶν ἀρχιδικῶν ἀρχιδικαιοτάτου.

Ιωαν. Αὔρατος.

Översättning följer …

Jean Dorat.

Jean Dorat Poëmatia, Paris, 1586.