Till Gud
På hösten 1571 drabbades Dorat av allvarlig sjukdom och, när han mot förmodan tillfrisknade, skrev följande oden, för att tacka Gud för sin återvunna sanitas
— goda hälsa såväl till kropp som själ. I dessa oden visar Dorat sig ovanligt religiös och texterna saknar de vanliga mytologiska referenserna, men han håller likväl avståndet till det bibliska språket och förlorar sig heller inte i religiösa spetsfundigheter[1]. Emellertid skulle hans fördjupade tro också komma att återspeglas i hans reaktion på s.k. BartolomeinattenA A) Bartolomeinatten var en stor massaker på franska protestanter i bl.a. Paris. 24 augusti 1572.
Εἰς Θεὸν Ιω. Αὐρατοῦ ἐκ βαρυτάτης νόσου σεσωσνένου
[Att digitaliseras ...]
Ad deum pro sanitate sibi restituta
Io. Aurati poëtae regii
Cantate, sacri carminis alites,
Cantate laudes unigenae Deo:
Revixit Auratus, revixit
Deposita viridis senecta,
5
Dulces ut hymnos concineret Patri,
Qui, quos amico lumine conspicit,
Parcente castigat flagello,
Ceu patria pietate alumnos.
Lascivientes cum petulantius
10
Rebus secundis cernit amans pater,
Aut devios obliqua ferri
Per spatia immemores pericli,
Tunc febris aestus, tunc mala frigora,
Tunc et catarrhos, tunque gravedines,
15
Assasque tusses, inquieto
Corpora quae quatiunt tumultu
Immitit, idem mortificans et a
Mortis reducens limine pallidos,
Idemque ditans pauperansque,
20
Abiiciens relevans et idem,
Ut nuper, ō Rex, cum tua dextera
Leni merentem verbere contigit
Ardentis Auratum ignis aestu
Continua face saevientis.
25
Cum luce lentis urerer ignibus,
Nox duplicaret pervigil improbis
Fervoribus lucis vapores
Profluvio rigui cerebri,
Intus furebat cor populans vapor;
30
Fauces coquesbat aestifer halitus;
Venas gravis nullo liquore
Victa cavas sitis ebibebat;
Quassabat extra tinnula tempora
Totumque fervor vulnificus caput:
35
Non esca, non potus iuvabat;
Hoc medici latus, hoc amici,
Flentes amici vultibus ambiunt
Moestis: medentes artibus omnibus
Lenire consultant acuti
40
Saevitiam furiasque morbi.
Tunc me vetarent tot mala cum loqui,
Suspiriosus corripit impetus
Te, Christe, te Christi parentem
Murmuribus vocitare surdis,
45
Clemens utrumque numen et impigrum
Audire voces votaque supplicis
Quem poenitet vere, pigetque
Ex animo scelerum priorum,
Peccasse coelo teste sibi et patre
50
Proclamitantis saepius ad Deum:
Indignus, heu, iam sum vocari
Filius, aut famulus paternus.
Fac sicut unum me de operariis
Stipes diurnas percipientibus.
55
Tot questus aures ad parentis,
Veste nova et decoratur auro;
Solennis intus coena calet focis,
Caeso bicornis matris alumno;
Auditur intus musicorum
60
Consonus, et ferit astra clangor.
Maior reversus filius invidet
Fratris nepotis, tristis, honoribus:
Servo, pater, tecum penates
Assiduus, neque foetus agnae
65
Unquam immolatus laetificans tibi
Nostras recentes est ad adoreas.
Inventus, ō fili, parenti
Filius est periturus alter.
Hac placat illum voce pius pater,
70
Laetus minori sospite filio.
Sic transfugae unius regressu
Festa agitat potiora coelum
Quam si frequentes excipiat decem
Coelestis intra limina Regiae
75
Iustos: Dei miranda nostri
In miseros bonitas clientes.
Nunc ergo grates carmine debitas
Nato Patrique et Spiritui sacro
Voti reus soluo, poëta,
80
Crimine cor, lue liber artus.
Te sospitatus, Christe salutifer,
Autore solo, sanguine qui tuo
Labes tibi, Rex, supplicantum
In niveos renovas nitores.
85
Non lana succos cum semel ebibit
Mutare novit lota prioribus
Candoribus, novit sed agnos
Fonte suo semel ante tinctos
Christus, suis si vellera criminum
90
Contaminarent sordibus, altero
Non fonte, sed mordace nitro
Atque iterum atque iterum lavare.
Grex unus alba purior est nive,
Foedata nullo pallia cui luto;
95
Grex alter albos saepe amictus
Corporeis maculis nigravit.
Paucos priori connumerant gregi,
Agnum sequentes undique praevium:
Me sat, sat est, inter secundi
100
Si numeres pecudes ovilis:
Qua pernegator Petrus heri, pudens
Qua publicanus, qua stat adultera,
Famosa qua fundens oderes
Stat meretrix, pius et latronum.
105
His, Christe, mistus supplicibus reis,
Spem firmiorem concipiam tui,
Dicens: Beatus cui remissa
Sunt scelera et tenebris sepulta.
Nam tu remisti triste mihi nefas,
110
Clementis usus verbere iudicis:
Noxaeque certum mi remissae
Indicium fuga prompta morbi.
Purgatus a te nunc precor, ō Pater,
Mentem atque corpus, fac, precor, ut diu
115
Intaminatus perseverem,
Quod tua vis dare sola possit.[2]